Ik koers aan op het Lexkesveer, daar waar je kunt overvaren van Randwijk naar Wageningen. Daar moet een ondergelopen weiland zijn bevroren en is iemand een baan gaan vegen. Als ik op het viaduct naar het veer rij, zie ik in de verte de gestalte van iemand die sneeuw aan het schuiven is. Ik probeer met de auto die plaats zo dicht mogelijk te naderen.
Het hek met een bord Verboden Toegang ga ik maar niet over. Ik loop via een pad over de dijk om het ondergelopen weiland heen en kom aan andere zijde aan. Onder het prikkeldraad door begeef ik mij naar het ijs. Het gras van het weiland is door het ijs te zien. Het is niet diep, dus veel risico kan ik hier niet lopen. Ik begroet de persoon, die hier een rondje heeft geveegd. Ik maak dankbaar gebruik van zijn inspanningen. De baan is niet supergroot, maar ik kan hier schaatsen op echt natuurijs, midden in de natuur.
Na een uurtje houdt de andere schaatser het voor gezien. Hij bindt de stokken van de bezem en sneeuwschuiver op zijn fiets. De attributen zelf verdwijnen in een brede tas, die middels vele 'spinnen' op de bagagedrager van de fiets wordt bevestigd. Ik houd het zelf nog een half uurtje vol. Op de terugweg klim ik toch maar over de twee hekken. Ik heb mijn eerste schaatservaring van dit jaar te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten